Η ώρα είναι 6 το πρωί. Το ξυπνητήρι μου μόλις χτύπησε και προσπαθώ στα τυφλά να το σταματήσω. Ανοίγω σιγά-σιγά τα μάτια μου και, κοιτώντας νυσταγμένα γύρω μου, καταλαβαίνω ότι είμαι σε ένα ξενοδοχείο στο λιμάνι ενός όμορφου ελληνικού νησιού και έχω έρθει να τρέξω σε αγώνα δρόμου. Τα ρούχα μου με περιμένουν στην καρέκλα δίπλα μου, όπως και το ζεστό πρωινό στο τραπεζάκι δίπλα στο παράθυρο. Τρώω γρήγορα το αχνιστό ψωμί και πίνω τον μυρωδάτο καφέ, ενώ συγχρόνως προσπαθώ να φορέσω το σορτσάκι μου και το ρολόιμου.
Σύντομα βρίσκομαι έξω περπατώντας στο πλακόστρωτο δρομάκι και νιώθω το αεράκι του ξημερώματος να με χτυπάει στο πρόσωπο. Η γραμμή της εκκίνησης είναι ήδη γεμάτη με κόσμο που χαμογελάει και με χαιρετάει μόλις με βλέπει. «Καλό αγώνα», «καλό τερματισμό σε όλους μας», ανταλλάσσουμε όλοι ευχές. Και ξεκινάμε. Τη φασαρία και την πολυκοσμία των πρώτων μέτρων τη διαδέχεται η ηρεμία του μοναχικού τρεξίματος. Δίπλα στη θάλασσα, γεύομαι την αρμύρα, ακούω τα γλαρόνια και βλέπω τον ήλιο να ανεβαίνει όλο και πιο ψηλά. Ανάσα την ανάσα, η θερμοκρασία ανεβαίνει και, πλέον, νιώθω τον ήλιο να μου χαϊδεύει το σώμα. Σύντομα, ανεβαίνω πιο ψηλά και βρίσκω καταφύγιο στο κατάφυτο μονοπάτι. Στις ανηφόρες μου κόβεται η ανάσα, για να αναπνεύσω πάλι ελεύθερα στην κατηφόρα θαυμάζοντας από ψηλά την καταγάλανη θάλασσα και τα ψαροκάικάτης στον ορίζοντα.
Ανοίγω τα χέρια μου και τρέχω με όλη μου τη δύναμη ρουφώντας την κάθε στιγμή. Η απόλυτη ελευθερία, η απόλυτη ευτυχία είναι εδώ, είναι τώρα. Γι’ αυτό αγαπώ το τρέξιμο. Για κάτι τέτοιες στιγμές αγαπώ τη ζωή μου! Η ώρα είναι 7 το πρωί και το ξυπνητήρι μου ξαναχτυπάει. Ανοίγω τα μάτια μου μπερδεμένη. Μισό λεπτό νωρίτερα έτρεχα ελεύθερη σε ένα υπέροχο μονοπάτι και τώρα είμαι παγιδευμένη κάτω από κάτι σκεπάσματα. Λογικό, αν σκεφτεί κανείς ότι είναι Τετάρτη και σε μία ώρα πρέπει να βρίσκομαι στο γραφείο. Σηκώνομαι αφηρημένα και πάω να πλύνω το πρόσωπό μου. Αμέσως μετά πιάνω μηχανικά το αδιάβροχο αντηλιακό με δείκτη προστασίας 50. Αφού το κοιτάζω με πολύ προσοχή συνειδητοποιώ ότι μάλλον δεν θα το χρειαστώ στο, χωρίς παράθυρα, γραφείο μου. Σύντομα όμως, πολύ σύντομα, απλά σε τρεις ημέρες, θα του δώσω νακαταλάβει.
Θα το χρειαστώ στην προπόνησή μου το Σάββατο το πρωί. Στον επόμενo αγώνα μου σε κάποιο κυκλαδίτικο νησί. Ή στον επόμενο αγώνα μου σε κάποιο απόκρημνο βουνό. Σε όλα αυτά τα μέρη που έχω γνωρίσει μέσα από το τρέξιμο και έχουν κάνει την ζωή μου τόσο όμορφη. Με αυτές τις εικόνες σφηνωμένες στο μυαλό, φεύγω χαμογελώντας για το γραφείο. Ό,τι και αν συμβεί σήμερα, μπορώ να το αντιμετωπίσω με χαμόγελο. Γιατί το πρωί έτρεχα. Ένα ονειρεμένο τρέξιμο.Έστω και αν ήταναπλά στο όνειρόμου.
Δημοσίευση στο Runner νο. 90, της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
