Από τη στήλη «Ιστορίες του Δρόμου» της Χριστίνας Φωτεινοπούλου με τίτλο: Μια καθημερινή μάχη που αξίζει!
Δεν ξέρω αν το παθαίνετε και εσείς, αλλά κάποιες φορές θυμάμαι πράγματα που έχω κάνει ή έχω πει πιο μικρή και δεν ξέρω πού να κρυφτώ από την ντροπή μου. Προφανώς και προσπαθώ να εκλογικεύσω τις αντιδράσεις και τις σκέψεις αυτού του διαφορετικού, νεότερου ανθρώπου που ήμουν, λέγοντας ότι είχα τη φούρια και το πείσμα της νιότης και ότι δεν πρέπει να είμαι τόσο αυστηρή με τον τότε εαυτό μου. Αλλά και πάλι, κάποια πράγματα που θυμάμαι με κάνουν και ανατριχιάζω.
Ένα από αυτά που θεωρούσα είναι ότι πάντα μπορείς να βρεις χρόνο για τρέξιμο. Σκεφτόμουν ως νέα επαγγελματίας που ήμουν τότε – η οποία δούλευε ατελείωτες ώρες – αλλά είχα γύρω μου ενήλικες ανθρώπους ικανούς να δεχτούν την απουσία μου. Αυτό που δεν καταλάβαινα, όμως, ήταν ότι ενώ ο χρόνος μπορεί να υπάρχει ή και να δημιουργηθεί, κάποιες φορές δεν πρέπει να πας για τρέξιμο για τον πολύ απλό λόγο ότι η απουσία σου μπορεί να επηρεάσει πολύ κάποιους άλλους ανθρώπους.
Και εξηγώ… Φέτος είπα ότι θα κάνω σωστά την προετοιμασία του Μαραθώνιου. Ότι δεν θα χάσω προπονήσεις, ότι θα βγάλω όλα τα long στην ώρα μου και ότι θα λιώσω στις ανηφόρες. Όμως το ένα βράδυ ήθελα να δω τα παιδιά μου που γύρναγαν από την πρώτη ημέρα του σχολείου τους, το επόμενο ήθελα να γιορτάσω τα γενέθλια της μαμάς μου και να της πω πόσο την αγαπώ και χαίρομαι που έχω τους γονείς μου κοντά μου, υγιείς και δραστήριους, ένα άλλο βράδυ ήταν ένα επαγγελματικό ραντεβού που δεν έπρεπε να χάσει ο άνδρας μου, οπότε θα διάβαζα εγώ τα παιδιά και ούτω καθεξής. Κάποιες φορές, λοιπόν, πρωινά ή βράδια, δεν μπορούσα να τα παρατήσω όλα και να πάω για τρέξιμο. Ή μάλλον για να το πω πιο σωστά, μπορούσα, αλλά επέλεγα να μην πάω γιατί αν το έκανα, η απουσία μου θα άλλαζε την ισορροπία της οικογενείας μου, τις διαπροσωπικές μου σχέσεις και τη δουλειά μου.
Γι’ αυτό λέω ότι όταν σήμερα σκέφτομαι τι έλεγα πριν από χρόνια, θέλω να καταπιώ τη γλώσσα μου. Γιατί αυτή η προσέγγιση ξέρω τώρα ότι ήταν αρκετά εγωκεντρική και εγωιστική. Ένας βαθμός εγωκεντρικότητας, βέβαια, πρέπει να υπάρχει στη ζωή μας, γιατί πρέπει να είμαστε εμείς καλά πρώτα για να έχουμε τη διάθεσή και την ενέργεια να φροντίζουμε εν συνεχεία και τους γύρω μας.
Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι κάθε περίπτωση είναι ίδια. Κάθε μία περίπτωση είναι διαφορετική και ως τέτοια τη ζυγίζεις.
Σήμερα, λοιπόν, ξέρω και καταλαβαίνω, ίσως και με την εμπειρία που φέρνει η ηλικία, γιατί ο Μαραθώνιος είναι ο υπέρτατος αγώνας σε κάθε επίπεδο.
Γιατί ο Μαραθώνιος θέλει χρόνο, χρόνο που βρίσκεις εσύ αλλά σου δίνουν και οι γύρω σου. Χρόνο που κάποιες φορές το γεννάς, τον αφαιρείς από τον ύπνο σου, από τη διασκέδασή σου, από την επικοινωνία σου με την οικογένειά σου και τους φίλους σου. Τον επόμενο Μαραθώνιο που θα τερματίσετε, λοιπόν, ίσως και τον Αυθεντικό σε λίγες ημέρες, γιορτάστε τον όσο τίποτα άλλο στη ζωή σας. Είτε είστε γρήγοροι, είτε αργοί, τα έχετε καταφέρει πραγματοποιώντας πολλούς μικρότερους αγώνες μέχρι να φτάσετε στη γραμμή της εκκίνησης. Μικρούς αγώνες που ονομάζονται «καθημερινότητα».
Γιορτάστε κάθε προπόνησή σας, κάθε στιγμή που βρίσκεστε σε ένα στάδιο ή σε έναν δρόμο ως αυτό που είναι, μια μικρή νίκη σ’ αυτήν τη δύσκολη, αλλά όμορφη, μάχη της καθημερινότητας. Μια μικρή νίκη από τις πολλές που τελικά θα σας οδηγήσουν στον υπέροχο τερματισμό που επιθυμείτε. Κι εγώ ελπίζω ότι θα είμαι εκεί και θα τρέχω δίπλα σας, θαυμάζοντας την προσπάθεια όλων μας περισσότερο από κάθε άλλη φορά.
Καλή μας επιτυχία!
Δημοσίευση στο Runner 139, της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
