Μέσα σε λιγότερο από 15 ημέρες κέρδισε δύο Πανελλήνια Πρωταθλήματα σε δύο διαφορετικές διοργανώσεις. Ο Γιάννης Ζερβάκης στις 5 Μαρτίου ήταν πρώτος στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα σε Ανώμαλο Δρόμο στα Τρίκαλα, ενώ στις 19 του ίδιου μήνα επικράτησε στον Ημιμαραθώνιο της Αθήνας που αποτελούσε και Πανελλήνιο Πρωτάθλημα της απόστασης.
Ο Γιάννης στα 32 του συνεχίζει να αγαπά την προπόνηση και δεν δυσκολεύεται να σηκωθεί τα χαράματα για να κάνει το πρόγραμμά του στους δρόμους της Σητείας, όπου ζει από παιδί. Η δρομική ιστορία του είναι γεμάτη από… διακυμάνσεις. Από μικρός στους στίβους και στα αγωνίσματα των μεσαίων αποστάσεων είχε αξιόλογη παρουσία, όμως όχι κάποια μεγάλη διάκριση.
«Είχα ξεκινήσει το Στίβο από μικρός με τον Μιχάλη Γωνιωτάκη στη Σητεία και είχαμε αρκετούς αθλητές. Μου άρεσαν πολύ τα 800μ. Το θεωρώ, ίσως το πιο ωραίο αγώνισμα. Όμως το γεγονός ότι είχα «κολλήσει» στο 1:54 με ανάγκασε να ανεβάσω χιλιόμετρα και να δοκιμάσω σε μεγαλύτερες αποστάσεις».
Τα «πάνω» και τα «κάτω»
Γρήγορα δικαιώθηκε. Άλλαξε προπονητή και συνεργάστηκε με τον Νίκο Ψαρομιχελάκη σημειώνοντας καλές επιδόσεις στα 5.000μ., ενώ για μία διετία (2010-2012) διακρινόταν σε αγώνες δρόμου στην Ελλάδα. Λίγο αργότερα ήρθε και η πρώτη συμμετοχή στον Μαραθώνιο. Το αποτέλεσμα τον απογοήτευσε. Λίγο καιρό αργότερα, ένα αναπάντεχο γεγονός, ο χαμός του αγαπημένου του πατέρα, ήταν το τελειωτικό χτύπημα. «Για δύο περίπου χρόνια σταμάτησα ‘‘μαχαίρι’’ το τρέξιμο και την προπόνηση. Άλλαξα εντελώς τον τρόπο ζωής μου. Πήρα κιλά, δεν πρόσεχα το φαγητό μου, άρχισα το ξενύχτι. Ήμουν ένας διαφορετικός άνθρωπος».
Και ξανά «πάνω»
«Κάποια στιγμή όλο αυτό με κούρασε. Κι έτσι, όταν στις αρχές του 2016 ένας φίλος και συνάδελφος με παρότρυνε να λάβω και πάλι μέρος σε έναν αγώνα, δεν το πολυσκέφτηκα. Ήταν Ιανουάριος, θυμάμαι, και την πρώτη μέρα που πήγα για τρέξιμο δεν κατάφερα να βγάλω 30’ με 6:30/χλμ.! Μέρα με τη μέρα βελτιωνόμουν, όμως, ενώ έχανα γρήγορα και τα παραπανίσια κιλά. Σύντομα κατάφερα να τρέχω μία ώρα. Δεν άργησα να επιστρέψω στις προπονήσεις, δεν απευθύνθηκα, όμως, σε κάποιον προπονητή. Το ίδιο καλοκαίρι κατάφερα να τρέξω τα 5.000μ. σε 14:56. Τότε ήταν που πήρα και την απόφαση να μιλήσω στον κ. Θεοδωρίδη για να συνεργαστούμε»
Πώς είναι τώρα πια η καθημερινότητά σου;
«Ξυπνάω σχεδόν κάθε μέρα στις 4:30 για να κάνω την πρωινή μου προπόνηση.
Στη συνέχεια, πηγαίνω στη δουλειά (είμαι υπαξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας). Το μεσημέρι γυρίζω σπίτι και ξεκουράζομαι για να πάω και πάλι το απόγευμα για προπόνηση».
Tώρα που ανεβάζεις και πάλι χιλιόμετρα τι περιλαμβάνει Η προπόνησή σου;
«Κάνω καθημερινά προπόνηση και αρκετές διπλές. Κάνω δύο διαλειμματικές την εβδομάδα, μία με πιο μικρά και γρήγορα κομμάτια – θέλω και την ταχύτητα! – και μία σε πιο αργούς ρυθμούς. Τα Σαββατοκύριακα κάνω ένα Long. Μέσα στην εβδομάδα, συμπληρώνω με συνεχόμενα, ενώ μία φορά την εβδομάδα προσπαθώ να κάνω ανηφόρες και μία ακόμα κάνω ασκήσεις ενδυνάμωσης στο σπίτι».
Πού προπονείσαι;
«Στη Σητεία δεν έχουμε στάδιο. Έτσι κάνω όλες τις προπονήσεις στον δρόμο. Έχω μετρήσει όλες μου τις διαδρομές για να κάνω τα Long Run και τα συνεχόμενα. Με βοηθάει πολύ βέβαια και το ρολόι μου (δείχνει το GPS του). Έχει και τα καλά του και τα κακά του να τρέχεις έξω. Πλέον βέβαια δεν μπορώ να τρέξω μέσα στο στάδιο».
Πώς είναι να μένεις μόνιμα στη Σητεία και να προπονείσαι και πώς καταφέρνεις να βγάζεις όλη αυτήν την προπόνηση μόνος;
«Η Σητεία είναι μία πόλη που έχει αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα, όμως γενικά είναι ήσυχη. Αυτό με βοηθάει στην καθημερινότητά μου, η οποία, βέβαια, περιλαμβάνει μόνο δουλειά και προπόνηση. Εκεί, βέβαια, τα πράγματα είναι πιο δύσκολα, αφού είμαι αρκετά μόνος. Ευτυχώς υπάρχουν κάποια παιδιά που τρέχουν καλά και κάνουμε κάποιες προπονήσεις παρέα. Επιπλέον, στα Long Run έρχεται μαζί μου η Δάφνη (η κοπέλα μου) με το ποδήλατο, αν και τώρα που έχει αρχίσει να τρέχει κι αυτή, έχει σταματήσει (γελάει)».
Σημαντικό κεφάλαιο για τον Γιάννη είναι και η διατροφή.
«Η αλήθεια είναι πως προσέχω αρκετά. Αποφεύγω να τρώω πολύ κρέας και προτιμώ υπερτροφές και πιο υγιεινές επιλογές. Για την ακρίβεια, κάθε μέρα βάζουμε ό,τι βρούμε στην κατσαρόλα, κινόα, μανιτάρια, φαγόπυρο κ.ά. Από την άλλη, δεν είμαι ακραίος. Αν βγω έξω με φίλους θα φάω κανονικά, ψητά, κρέας ή θα πιω κρασί. Δεν μου αρέσουν οι ακρότητες».
Οι «μαζεμένες» επιτυχίες του ‘17
Το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα ανωμάλου ίσως να μην έχει στα μάτια του πολύ κόσμου μεγάλη αίγλη, αφού δε συμμετέχουν αθλητές εκτός ΣΕΓΑΣ – και σπάνια το παρακολουθούν. ‘Ομως, ανάμεσα στους αντοχιτζήδες του στίβου έχει ξεχωριστή σημασία. Ο Γιάννης κέρδισε κυριολεκτικά στο νήμα, αφού ο Νίκος Φράγκου έκανε μία εντυπωσιακή επίθεση στα τελευταία μέτρα, όμως, η αλήθεια είναι πως σε όλη τη διάρκεια της κούρσας είχε τον έλεγχο.
«Στον ανώμαλο ήθελα πολύ να κερδίσω. Περίμενα υπομονετικά στα τελευταία 200 περίπου μέτρα κι έκανα την αλλαγή μου. Στο τέλος, νόμιζα ότι κέρδιζα χαλαρά, αφού δεν είχα ακούσει τον Φράγκου. Αν τον είχα αντιληφθεί, θεωρώ πως θα κέρδιζα ακόμα πιο καθαρά».
Με παρόμοια στρατηγική, όμως, έτρεξε και στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ημιμαραθωνίου στην Αθήνα, δύο εβδομάδες αργότερα.
«Ήθελα απλά να κερδίσω, δε φόρεσα καν ρολόι, το έδωσα στη Δάφνη που αγωνιζόταν κι αυτή. Περίμενα όλη τη κούρσα χωρίς να κοιτάω περάσματα και ρυθμούς. Τα τελευταία μέτρα, όταν είχα μείνει μόνος με τον Γκελαούζο, έκανα την αλλαγή μου κι έφτασα πρώτος στον τερματισμό. Όλα πήγαν καλά».
Λίγο νωρίτερα, για την ακρίβεια, στις 19 Φεβρουαρίου, είχε κερδίσει και το Στρατιωτικό Πρωτάθλημα ανωμάλου δρόμου, αφήνοντας μάλιστα πίσω του τόσο τον Χριστόφορο Μερούση, όσο και τον Δημήτρη Θεοδωρακάκο.
«Ήταν μία νίκη που ήθελα να κάνω για την Αεροπορία. Επιπλέον, έδειξα ότι βρισκόμουν σε καλή κατάσταση».
Τα σχέδια του για το μέλλον είναι συγκρατημένα. Δεν ξεχνά όμως, το μεγάλο του όνειρο που εδώ που τα λέμε, είναι κοινό για όλους τους αθλητές.
«Καλώς ή κακώς η καθημερινότητά μου δε μου επιτρέπει να κάνω την προπόνηση όπως θα ήθελα ώστε να θέσω κάποιο μεγάλο στόχο. Θέλω πολύ να τρέξω έναν καλό μαραθώνιο και να κυνηγήσω το όριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες – άλλωστε είναι με διαφορά το πιο εύκολο από όλα τα άλλα αγωνίσματα –όμως με τα τωρινά δεδομένα δεν μπορώ να το κάνω. Έχουμε πει με τον προπονητή μου πως μέσα στα επόμενα τρία χρόνια θα το δοκιμάσω, σε έναν αγώνα του εξωτερικού, εφόσον βέβαια έχω καταφέρει να βελτιώσω λίγο τις συνθήκες που προπονούμαι. Πιο άμεσα, θέλω να βελτιώσω τον χρόνο μου στα 5.000μ. αυτό το καλοκαίρι. Θεωρώ πως θα τα καταφέρω».
Το φιλικό «πείραγμά» μου για το μουστάκι που κατά καιρούς αφήνει (με τον Γιάννη γνωριζόμαστε πάνω από 12 χρόνια) έβγαλε στην επιφάνεια και ένα μυστικό.
«Είναι το γούρι μου. Κάθε φορά που το αφήνω πηγαίνω καλά στους αγώνες. Πέρα από την πλάκα όμως, αυτό που με βοηθάει πραγματικά είναι οι δικοί μου άνθρωποι. Η μητέρα μου, η αδερφή μου και η κοπέλα μου. Σημαντική βοήθεια, όμως, έχω και από την εταιρεία Saucony Hellas που με στηρίζει».
του Βασίλη Παπαϊωάννου
Δημοσιεύθηκε στο RUNNER 97
