Βγαίνοντας από το σπίτι, έχω δύο εναλλακτικές κατευθύνσεις για τρέξιμο. Η πρώτη είναι στις ανηφόρες του Λυκαβηττού –στον περιφερειακό, στο χώμα ή κάποτε στη μεγάλη ανηφόρα ως το εκκλησάκι του Άη-Γιώργη.
Η δεύτερη είναι στην καρδιά της πόλης –στον Εθνικό Κήπο, στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, στην Πλάκα και στου Φιλοπάππου, ως τον Κεραμεικό. Διαλέγω κατεύθυνση ανάλογα με τη διάθεση της στιγμής, μα όταν βγω η διαδρομή είναι προκαθορισμένη. Ξέρω σε ποια μεριά του δρόμου θα κατευθυνθώ, σε ποιο σημείο θα αλλάξω πεζοδρόμιο, πού θα περάσω το φανάρι και πού μπορώ να σταθώ για να δέσω καλύτερα τα κορδόνια μου αν χρειαστεί. Ξέρω ποιους θα δω στη διαδρομή και με ποια σειρά θα πω τις καλημέρες μου. Και υπάρχουν διαδρομές που μπορώ να τις κάνω με κλειστά μάτια, με τη σιγουριά που κατακτήθηκε από χρόνια επανάληψης, χρόνια προσπάθειας.
Συνήθως ακολουθώ την ίδια διαδρομή, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Μα ξέρω πως αν διαλέξω να φτάσω στο ίδιο σημείο από άλλη διαδρομή, βλέπω την πόλη αλλιώς. Είναι άλλες οι εικόνες της, άλλοι οι άνθρωποί της, άλλη η μικρή της γεωγραφία. Άλλος ο βηματισμός, άλλο το πάτημα στους δρόμους της. Άλλος ο ειρμός της αυτόματης σκέψης, άλλος ο τρόπος που σε βρίσκουν το αεράκι και οι μυρωδιές. Άλλη η αίσθηση του οικείου, αν μπολιάσεις το συνηθισμένο με το διαφορετικό.
Κρίνοντας εξ ιδίων μα και με βάση τον κύκλο των ανθρώπων που μας επηρεάζουν άρα μας συνιστούν, είμαστε, οι περισσότεροι, άνθρωποι της ρουτίνας. Της επανάληψης. Κάνουμε κάθε μέρα τα ίδια πράγματα, κάθε Σαββατοκύριακο τα άλλα ίδια. Ακολουθούμε καθημερινά τις ίδιες, «δικές μας» διαδρομές, και τρέχουμε στους ίδιους δρόμους, με την ίδια σειρά. Η επανάληψη μας βολεύει. Μας δημιουργεί την ασφάλεια του γνώριμου, τη μικρή χαρά του προβλέψιμου. Μας ησυχάζει.
Μα την ίδια στιγμή, η απλότητα της επανάληψης αμβλύνει μέσα μας την ανάγκη της αλλαγής. Την ανάγκη για το καινούργιο, το διαφορετικό.
Όσο κάνουμε τα ίδια πράγματα με τον ίδιο τρόπο, το αποτέλεσμα είναι εντελώς προβλέψιμο, απολύτως βέβαιο. Το αποτέλεσμα δεν αλλάζει αφ’ εαυτού, αν δεν αλλάξει κάτι στη δράση, αν δεν τροποποιηθεί το μείγμα των αποφάσεων και των κινήσεων που μας ορίζουν.
Ναι, αυτή είναι πάγια εξέλιξη της ζωής σε κάθε της έκφανση, μα το τρέξιμο μας τη θυμίζει αποτελεσματικά, με την ευκολία του καθημερινού παραδείγματος. Στους δρόμους, ξέρουμε πως όσο κάνουμε το ίδιο πράγμα –την ίδια διαδρομή, την ίδια προπόνηση στην ίδια ταχύτητα, τις ίδιες ασκήσεις– το δρομικό αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Για να τρέξουμε μακρύτερα πρέπει να βάλουμε περισσότερα χιλιόμετρα στην προετοιμασία μας. Για να τρέξουμε πιο γρήγορα, πρέπει να βάλουμε πιο γρήγορα περάσματα στα χιλιόμετρά μας. Για να αντέξουμε περισσότερο, πρέπει να ασκηθούμε, να δυναμώσουμε το κορμί, να απομακρύνουμε την κόπωση και τον πόνο. Όλα αυτά δεν γίνονται πάντα με σχεδιασμό και με πολλή σκέψη. Κάποτε γίνονται αυθόρμητα, σαν παιχνίδι.
Μα το αποτέλεσμα οδηγεί τις μέρες μας και μας πηγαίνει πιο πέρα. Μας θυμίζει πως μπορούμε να αλλάζουμε και να γινόμαστε καλύτεροι, πιο αληθινοί σ’ αυτό που θέλουμε, βήμα-βήμα, με μικρές αλλαγές. Αρκεί να αγκαλιάσουμε την αλλαγή και να την τολμήσουμε, στα μικρά και στα μεγάλα.
Για να δείτε διατροφικά θέματα ειδικά για δρομείς πατήστε εδώ.
Μιλούσα τις προάλλες με έναν αγαπημένο φίλο για την ανάγκη της αλλαγής. Για την ελευθερία και τον πλούτο που κάποτε φέρνει στη ζωή μας ένας νέος τρόπος, ένα νέο βλέμμα. Του έλεγα αυτό που συχνά μου θυμίζω, όταν βρίσκομαι μπροστά στα δύσκολα. Άνθρωπος της ρουτίνας καθώς είμαι, τις αλλαγές τις φοβάμαι. Μα τα χρόνια στην πλάτη μου με έμαθαν καλά πως ό,τι έκανα, ό,τι κατέκτησα, ό,τι με κάνει περήφανη πέρασε μέσα από αλλαγές.
Τρέχοντας έμαθα πως κάθε διαφορετικό αποτέλεσμα χρειάζεται μια διαφορετική διαδρομή και βρήκα έναν τρόπο να το κάνω, μέρα τη μέρα, βήμα το βήμα. Το ίδιο συμβαίνει στη ζωή, αν μεταφέρεις εκεί την εμπειρία των δρόμων. Αν ξέρεις πως κάτι πρέπει να αλλάξει, μην το φοβηθείς. Σκέψου διαφορετικά και ακολούθησε βήμα-βήμα τη νέα σκέψη. Στο τρέξιμο, αλλαγή είναι μια νέα διαδρομή. Στη ζωή αλλαγή είναι η μικρή στροφή μιας νοητής βίδας που μας ξεκολλάει από αυτά που κάναμε ως τώρα και χαλαρώνει ήσυχα το βλέμμα και τη σκέψη, ανοίγοντας το καινούργιο.
Δημοσίευση στο Runner νο. 87, της Αγγελικής Κοσμοπούλου
