Κυριακή μεσημέρι και χτυπάει το τηλέφωνο. Είναι η μητέρα μου που τσεκάρει ότι ζω. «Έλα αγάπη μου ξύπνησες; Πώς είσαι; Βγήκες χθες;» Λίγα χρόνια πριν, Κυριακή κατά τις 12, η απάντηση θα ήταν, ναι βγήκα και ξύπνησα μόλις πριν από λίγο με ένα κεφάλι ελαφρώς καζάνι από τα ποτά. Αλλά τώρα πια Κυριακή πρωί, και ακόμα χειρότερα κάπου 70 ημέρες πριν τον κλασικό μαραθώνιο, το πρόγραμμα έχει αλλάξει. Και η μητέρα μου το ξέρει παρόλο που πρώτον επιλέγει να το ξεχνάει και δεύτερον στην ηλικία μου δεν θα έπρεπε να την ανησυχεί πια. Αλλά έτσι είναι οι μαμάδες…
Οπότε της εξηγώ ότι είχα long run τα ξημερώματα και κοιμήθηκα νωρίς το βράδυ για να μπορέσω να ξυπνήσω και να τρέξω.
«Αμάν βρε Χριστίνα μου, το παρακάνεις!», κλασική και αναμενόμενη η αντίδραση της μαμάς. «Άσε που όλη την ώρα είσαι ή σε κάποιο στάδιο ή σε κάποιο βουνό ή σε κάποια θάλασσα και προπονείσαι! Σκέτος άνδρας, καμία θηλυκότητα. Τέλος πάντων, σε αφήνω τώρα, γιατί δώσανε δεκάλεπτο στο Grand Prix Βελγίου και είναι ο Vettel pole position και καταλαβαίνεις… Γεια σου αγάπη μου και θυμήσου: Θηλυκότητα!»
Μάλιστα. Ευτυχώς που έχω τα σωστά πρότυπα. Να θυμηθώ την άλλη φορά να ρωτήσω πώς εκφράζεται αυτή η θηλυκότητα μέσω της συζήτησης για Grand Prix, δοκιμαστικά και στο τσακίρ κέφι και λίγο Moto GP. Τέλος πάντων. Μαμά είναι και ανησυχεί. Αλλά δεν θα έπρεπε για τους εξής απλούς λόγους:
Πρώτα από όλα, πιο θηλυκή εμφάνιση από την καλοκαιρινή εμφάνιση για τρέξιμο δεν υπάρχει. Στην προπόνηση για να μην ζεσταίνεσαι φοράς σορτσάκια που δεν τα φοράς ούτε στον ύπνο σου και μπουστάκια που πριν αρχίσω το τρέξιμο δεν ήξερα καν ότι υπάρχουν. Από την άλλη στα μπαράκια εννοείται δεν φοράς τέτοια ρούχα αλλιώς θα παρεξηγηθείς και εσύ και οι προθέσεις σου. Άρα; Καλύτερα από μπαρ η προπόνηση.
Βέβαια εκεί ένα από τα τελευταία πράγματα που σε ενδιαφέρει είναι το πώς είναι η εμφάνισή σου και αυτή των ανθρώπων δίπλα σου.
Μπορεί να τρέχει ο Brad Pitt στην διπλανή διαδρομή και εσύ να νοιάζεσαι τόσο πολύ να βγάλεις τη διαλειμματική σου που να του κάνεις νόημα να πάει λίγο πιο δεξιά για να μην σε ενοχλεί.
Ενώ αν τον έβλεπες σε οποιαδήποτε άλλη περίσταση θα σιχτίριζες που δεν φοράς make up και θα κοκκίνιζες από ντροπή. Άρα πάλι είναι καλύτερα στην προπόνηση. Τέλος, στις προπονήσεις έχεις να συζητήσεις κάτι πραγματικά ενδιαφέρον με συναθλητές με τους οποίους έχεις σίγουρα κάτι κοινό. Στο κάτω-κάτω είναι έξι το πρωί στη μέση του καλοκαιριού, στη μέση του πουθενά και είστε δύο μοναδικοί άνθρωποι έξω στον δρόμο που τρέχετε με θέα την θάλασσα και παρέα τα αγριοκάτσικα. Ακόμα και αν τρέχετε σε αντίθετες κατευθύνσεις θα μιλήσετε. «Για πού προπονείσαι;» «Κι εγώ για τον μαραθώνιο. Έχεις ξανατρέξει; Εγώ τρέχω από το 2004» Και έτσι απλά, μέσα σε δύο κουβέντες νιώθεις ότι τον ξέρεις τον άλλον. Ξέρεις ότι έχει την δύναμη να σηκωθεί στις διακοπές του να τρέξει. Ξέρεις ότι έχει δει ανατολές που έχεις δει και εσύ. Έχει δει δύσεις και φεγγάρια που έχεις δει και εσύ.
Για να δείτε θέματα διατροφής ειδικά για δρομείς πατήστε εδώ.
Έχει πονέσει, έχει ανησυχήσει, έχει αγχωθεί όπως εσύ. Και αμέσως ξέρεις περισσότερα για αυτόν τον άνθρωπο με τον οποίο διασταυρώθηκες στιγμιαία, από όσα θα μπορούσες να μάθεις για κάποιον άλλο μέσα σε ένα ολόκληρο βράδυ σε κάποιο μπαρ. Οπότε μαμά, μην ανησυχείς. Η θηλυκότητα είναι σχετική, η αντίθετη κατεύθυνση γίνεται εύκολα κοινή και οι νέοι φίλοι και φίλες είναι πολλοί, καλοί και είναι εδώ για να μείνουν. Είναι φίλοι ζωής, δοκιμασμένοι σε σκληρές διαδρομές, αλλά και ευαίσθητοι, ειλικρινείς, τα έχουν βρει με τον εαυτό τους, χωρίς στεγανά και χαζά προσχήματα. Είναι μαχητές, γιατί είναι δρομείς και ως τέτοιοι ανεκτίμητοι. Και ενίοτε είναι και σύντροφοι ζωής. Και όλα αυτά χωρίς καν να χρειαστεί το βαρύ πυροβολικό της θηλυκότητας, δηλαδή η Formula 1, ο Vettel, το Μoto GP και ο Rossi!
Δημοσίευση στο Runner no. 69, της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
