Πριν από δύο χρόνια είχαμε ανέβει τέσσερις φίλοι στον μαραθώνιο Ολύμπου. Αυτή τη φορά, οι δύο γυναίκες της παρέας είχαμε ρόλο υποστήριξης στους δύο άνδρες. Και ως κάθε support που σέβεται τον εαυτό του, είχαμε σηκωθεί αξημέρωτα και είχαμε πάει στην εκκίνηση. Εκεί, εν μέσω της γενικής φασαρίας, ευτυχίας και χαιρετούρας, πρόσεξα μια ήρεμη, ξένη αθλήτρια, που φόραγε ένα κοντό χρωματιστό φουστάκι. Έμοιαζε με τη φούστα του τένις, απλά είχε από μέσα ένα λίγο μακρύτερο κολάν. Κάτω από το φουστάκι, φαινόντουσαν δύο γυμνασμένα πόδια που κατέληγαν σε κάλτσες συμπίεσης και λασπωμένα παπούτσια ορεινού τρεξίματος. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν είχα ξαναδεί άλλη αθλήτρια να φοράει κάτι τέτοιο και μου είχε κάνει εντύπωση.
Δεν κατάλαβα αμέσως γιατί είχα κολλήσει τόσο πολύ με το συγκεκριμένο ενδυματολογικό θέμα. Ίσως η αντίθεση της φούστας με τα λασπωμένα παπούτσια, ίσως και το θάρρος της επιλογής, το είχα θεωρήσει όμως υπέροχα πρωτότυπο. Δεν είχα χρόνο να το σκεφτώ περισσότερο καθώς κάπου τότε δόθηκε η εκκίνηση και αφού ξελαρυγγιαστήκαμε με την Νίκη να φωνάζουμε μπράβο και καλή επιτυχία, ξεκινήσαμε να οδηγούμε για τα Πριόνια, για να αρχίσουμε την δική μας ανάβαση προς τον Μύτικα. Λίγο μετά το καταφύγιο Σπήλιος Αγαπητός, αποφασίσαμε να περιμένουμε τους φίλους μας για να τους χειροκροτήσουμε.
Είχαμε ήδη δει τους πρώτους αθλητές να κατεβαίνουν σαν τον άνεμο και ελάχιστα μετά είδαμε και το φουστάκι να ροβολάει την πλαγιά. Λέω είδαμε το φουστάκι, γιατί αυτό πρωτοπροσέξαμε και οι δύο από μακριά. Δύο μακριά πόδια και ένα φουστάκι να ανεμίζει. Η αθλήτρια, που ποτέ δεν έμαθα το όνομά της, ήταν τόσο καλή που είχε φτάσει στο καταφύγιο πριν από καταπληκτικούς Έλληνες αθλητές. Και ήταν τόσο καλή που εκείνη την στιγμή αναρωτήθηκα με τι θράσος θεωρώ τον εαυτό μου δρομέα βουνού.
Για να μη μιλήσω βέβαια για την εμφάνισή της που μου έχει εντυπωθεί για τα καλά στο μυαλό. Παρόλο που είχε ολοκληρώσει την δύσκολη ανάβαση του Ολύμπου μέσα στον καύσωνα, τα μαλλιά της ανέμιζαν κάτω από την κορδέλα της, χαμογελούσε και με ευχαρίστησε για το χειροκρότημά μου! Εγώ που είχα ανέβει περπατώντας το ένα πέμπτο της απόστασης, φαινόμουν πιο εξαντλημένη και σίγουρα λιγότερο κομψή. Και κάπου εκεί κατάλαβα γιατί με είχε εντυπωσιάσει τόσο η εμφάνιση της αθλήτριας το πρωί.
Κάθε άνθρωπος έχει άλλα κίνητρα που τον παρακινούν να φτάσει σε έναν στόχο. Αυτά είναι καθαρά προσωπικά και ως εκ τούτου εντελώς διαφορετικά. Μπορεί για παράδειγμα το κίνητρο κάποιου να είναι η βελτίωση της υγείας, η καταξίωση, η αλλαγή τρόπου ζωής, η επίτευξη της ευτυχίας, το να καταφέρει κάτι γιατί το έκανε και ένας φίλος του, για να είναι με τον σύντροφό του, για να τον θαυμάζουν τα παιδιά του. Ε, για μένα από εκείνη την μέρα, το κίνητρο μου είναι το πιο πολύπλοκα απλό: Να αισθάνομαι άξια να φοράω κι εγώ ένα τέτοιο φουστάκι.
Άξια με κάθε έννοια της λέξης. Άξια ως αθλήτρια βουνού, το οποίο είναι ανεξάντλητο ως όρος και περιέχει τον σεβασμό προς εμένα, προς τους συνανθρώπους μου, προς τους κανόνες, προς την φύση, προς τις βασικές αρχές της ζωής. Άξια. Βρήκα το θάρρος να αγοράσω κι εγώ ένα κοντό ροζ φουστάκι έναν ολόκληρο χρόνο μετά, αφού έλιωσα στην προπόνηση, ανεβοκατέβηκα βουνά, έτρεξα μόνη μου αλλά και με φίλους κάτω από βροχές, ήλιο και φεγγάρι και ένα θα σας πω. Αν το φοράω, σημαίνει ότι αισθάνομαι καλά. Είμαι καλά και θα τρέξω καλά γιατί το τρέξιμο με κάνει ευτυχισμένη, με ολοκληρώνει ως άνθρωπο. Μπορεί να μην έχω το ύψος της φοβερής αυτής αθλήτριας, ή το πλασάρισμά της, αλλά είμαι δρομέας βουνού κι εγώ. Κάντε πέρα λοιπόν και μην κάνετε το λάθος να υποτιμήσετε ποτέ το κοντό ροζ φουστάκι! Σκοτώνει, ιδίως στις κατηφόρες! Αλλά και ευχαριστεί όταν το αφήνετε να σας προσπεράσει.
της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
RUNNER 66
